Ιστορία του χορού (εργασία σε εξέλιξη)

ΧΟΡΟΣ!!

ΟΡΙΣΜΟΣ: Ο χορός είναι μορφή καλλιτεχνικής και αθλητικής έκφρασης η οποία γενικά αναφέρεται στην κίνηση του σώματος, συνήθως ρυθμική και σύμφωνη με τη μουσική.

Είναι ένας τρόπος επικοινωνίας μέσω του σώματος. Έτσι μπορούν να εκφραστούν διάφορα συναισθήματα  και να ειπωθούν διάφορες ιστορίες , άλλες χαρούμενες και άλλες θλιβερές ή και τραγικές.

ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΠΟΥ ΕΓΡΑΨΑΝ ΙΣΤΟΡΙΑ:

Ο χορός κατά πάσα πιθανότητα είναι η πρώτη μορφή έκφρασης στην οποία επιδόθηκε ο άνθρωπος.

Για τους πρωτόγονους ανθρώπους ο χορός είχε μορφή τελετουργίας και αποσκοπούσε στην επαφή με τις θεότητές τους και στην εύνοιά τους για την εξασφάλιση της καλής συγκομιδής, για την εκπλήρωση μιας επιθυμίας τους ή για την θεραπεία τους από κάποια ασθένεια.

Η χριστιανική εκκλησία αντιμετώπιζε τον χορό ως ένα είδος αμαρτίας αφού πρόβαλλε σε μεγάλο βαθμό το σώμα.

Ο ΧΟΡΟΣ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ:

Η τέχνη του χορού άκμαζε εκείνη την εποχή και κατείχε σημαντική θέση στο πολιτισμικό γίγνεσθαι  και στο θρησκευτικό τελετουργικό της εποχής. Ο χορός στην αρχαία Ελλάδα ήταν άμεσα συνδεδεμένος με τη μουσική και την ποίηση. Υπήρχε μάλιστα η πεποίθηση ότι ο χορός είναι μια ευκαιρία παρεμβολής της θεϊκής φύσης στα ανθρώπινα πράγματα.

Ο ΧΟΡΟΣ ΣΤΟΝ ΜΕΣΑΙΩΝΑ:

Σε όλη τη διάρκεια του Μεσαίωνα ο χορός ήταν υπό διωγμό γεγονός που ενίσχυσε τον αφορισμό τους από την εκκλησία , εκτός από τους κυκλικούς χορούς που ήταν αποδεκτοί.

Ο ΧΟΡΟΣ ΣΤΗΝ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ:

Ο χορός εμφανίζεται ξανά στην κοινωνική ζωή την εποχή της αναγέννησης , όπου αποτελεί τρόπο επικοινωνίας. Πρωταγωνιστεί στις αυλές των βασιλιάδων στη διάρκεια  των εορτών που διοργάνωναν οι ευγενείς για πολιτικούς λόγους για να γιορτάσουν κάποιο γάμο ή για να επιδείξουν τον πλούτο και τη δύναμή τους.

 Οι αριστοκράτες και τα μέλη της βασιλικής οικογένειας χόρευαν στις αίθουσες και τους κήπους των ανακτόρων τους. Ο χορός βοηθούσε στην ανάπτυξη των κοινωνικών σχέσεων στην Αυλή.

Ένας από τους γνωστότερους δασκάλους της εποχής ήταν ο Γκουλιέλμο Εμπρέο ντα Πέζαρο, που στο έργο του η τέχνη του χορού,  τον 15^ο αιώνα κωδικοποιούσε τις έξι αρετές ενός άριστου χορευτή: το μέτρο, η κίνησή του στο χώρο, η μνήμη, ο αέρας» και η κίνηση του σώματός του

Η ίδρυση της  πρώτης σχολής  χορού για ευγενείς , που ιδρύθηκε το 1545 στο Μιλάνο ,συνέβαλε σημαντικά στη διάδοση του επαγγελματικού χορού. Στη σχολή αυτή, μάλιστα, εκπαιδεύτηκαν οι πρώτοι σπουδαίοι επαγγελματίες χορευτές και χορογράφοι, ανάμεσα στους οποίους ο Μπαλτασαρίνο ντε Μπελτζογιόζο.

Το 1661 ο Λουδοβίκος ΙΔ΄ ίδρυσε την Βασιλική Ακαδημία χορού και το 1672 την Εθνική Σχολή χορού. Ο πρώτος διευθυντής, μάλιστα, της σχολής, Σαρλ Λουί Μποσάμπ, κατέγραψε τα βήματα και τις 5 ποζισιόν των ποδιών, καθώς και τη χρήση του αν ντεόρ που αποτελεί τη βάση του κλασικού χορού.

Με τους πρώτους επαγγελματίες χορευτές, ο χορός πέρασε από τις Αυλές στο θέατρο. Σε αυτό συνέβαλε και ο ιταλικής καταγωγής συνθέτης Ζαν-Μπατίστ-Λουλί, ο οποίος διορίστηκε διευθυντής της μουσικής ακαδημίας.

Το 1681 παρουσιάστηκε ο Θρίαμβος της αγάπης, το πρώτο μπαλέτο στο οποίο συμμετείχαν επαγγελματίες χορεύτριες, μέχρι τότε όλους τους γυναικείους ρόλους υποδύονταν άντρες. Έτσι γεννήθηκε ο πραγματικός ανταγωνισμός ανάμεσα στους χορευτές και τις χορεύτριες, υποχρεώνοντας τους σολιστ να επινοούν όλο και πιο σύνθετα βήματα προκειμένου να διακριθούν.

18^ος αιώνας:

Το 18^ο αιώνα οι άνθρωποι ένιωσαν την ανάγκη να συνδέσουν μια ιστορία με τη χορογρφία την οποία θα μπορούσαν να παρακολουθήσουν οι θεατές. Την ίδια περίοδο οι χορεύτριες, που είχαν διδαχτεί το επάγγελμα στις ακαδημίες, είχαν μεγαλύτερη ζήτηση από τους χορευτές και ο χορός άρχισε να διαδίδεται.

Συμβαδίζοντας με την τάση του Διαφωτισμού για οργάνωση της γνώσης, ο δάσκαλος χορού Ραούλ Οζέ Φεγιέ δημοσίευσε δύο δοκίμια –Χορογραφία και Η Τέχνη της Περιγραφής του Χορού- , στα οποία εξηγούσε τις πέντε βασικές ποζσισιόν και πολλά βήματα ανάμεσα στα οποία το πλιέ, το γκλισέ, το καμπριόλ, προτείνοντας ένα σύστημα καταγραφής των χορογραφιών.

Το 1760 ο Ζαν Ζορζ Νοβέρ δημοσίευσε το δοκίμιο Επιστολές για τον Χορό, στο οποίο υπογράμμισε τον έντονο δεσμό μεταξύ χορού, μουσικής και σκηνογραφίας και αποδοκίμασε τη χρήση δύσχρηστων κουστουμιών και των παπουτσιών με ψηλό τακούνι.

20^ος αιώνας:

Ο χορός αναγεννήθηκε χάρη σε έναν σπουδαίο κυνηγό ταλέντων τον Σεργκέι Ντιαγκίλεφ. Η καλλιτεχνική ευφυΐα του σε συνδιασμό με την αγάπη του για τον χορό, του επέτρεψαν να συσπειρώσει ιδιαίτερα ταλαντούχους καλλιτέχνες όλων των κλάδων: χορογράφοι, χορευτές, συνθέτες, ζωγράφοι και σκηνογράφοι.

Χάρη στην κρατική μέριμνα, αλλά κυρίως χάρη σε μια ομάδα σπουδαίων καλλιτεχνών, ο Ντιαγκίλεφ κατόρθωσε να κάνει γνωστά τα ρωσικά μπαλέτα του σε ολόκλητη την Ευρώπη και την Αμερική. Στν ομάδα του ανήκαν πολλοί γνωστοί χορευτές όπως: Βασλάφ Νιζίνσκι, Άννα Πάβλοβα κτλ.

Οι μεγάλες αλλαγές που προέκυψαν από την ομάδα των ρωσικών μπαλέτων προκάλεσαν ποικίλες αντιδράσεις στο κοινό.

Η στάση του σώματος του χορευτή ,που ήταν στραμένο πρπς τα μέσα και με τα πόδια γυρισμένα προς το εσωτεικό , είναι  ένα μόνο παράδειγμα τβν καινοτομιών που εισήγαγε η ομάδα. Επιπλέον ώθησε τους χορογράφους και τους συνθέτες να συνεργάζονται για τη δημιουργία νέων μπαλέτων υπογραμμίζοντας το θεσμό της μουσικής με το χορό.

Στα χρόνια που ακολούθησαν και κατά τη διάρκεια του 20^ου αιώνα, ο σύγχρονος χορός εξελίχθηκε και προέκυψαν πολλά νέα ρεύματα.

Ο λεγόμενος σύγχρονος χορός χρησιμοποιεί διαφορετικές τεχνικές και μορφές έκφρασης από το κλασικό χορό, και προτείνει νέες κινήσεις που βασίζονται στι; Αρχές των κοιλιακών συσπάσεων, όπως παρατηρούμε, για παράδειγμα, στην τεχνικλη της Μάρθα Γκράχαμ, της διάσημης αμερικανίδας χορεύτριες, που θεωρείται μητέρα του σύγχρονου χορού.

Οι σημερινοί χορογράφοι, απαλλαγμένοι από την αυστηρότητα των τεχνικών του κλασικού μπαλέτου εμπνέονται όλο και πιο ελεύθερα από διάφορα είδη και στυλ χορού, ώστε να επινοούν καινούριες κινήσεις δίνοντας πάντα έμφαση στην έκφραση των συναισθημάτων.

(Εργασία: Λυδία, Μαρία)